ಅವ ಮತ್ತು ಕವಿತೆ

ಆಗಷ್ಟೇ "ಜೋ..." ಹಾಡಿ ಮಲಗಿಸಿ
ಹಿಡಿಗೆ ಎಡಗೈ ತೋರ್ಬೆರಳ ಕೊಟ್ಟು
ಇತ್ತ ಬಲಗೈ ಕವಿತೆ ಬಯಸುತಿದೆ...

ಎಡಗೈಯ್ಯ ಹಿಡಿ ತುಂಬಿ ಪದಗಳು
ಹೊರಚಲ್ಲಿದವುಗಳನ್ನ ಹೆಕ್ಕಿ ಹೆಕ್ಕಿ
ರೂಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ ಸುಂದರ ಕವಿತೆ
ಮಗುವಿನ ಮುದ್ದು ಮೊಗವ
ನಕಲು ಮಾಡಲಾಗದಷ್ಟು ಸುಂದರ..!


"ಮಗು ಬೆಚ್ಚಿದರೆ ಬೆಚ್ಚುವುದು ಕವಿತೆ
ಎಚ್ಚರಗೊಂಡರೆ ಪೂರ್ಣವಿರಾಮ
ಮಗು ಅತ್ತರೆ ಬಿಕ್ಕುವುದು ಕವಿತೆ
ಕಣ್ಣೀರ ಪಸೆ ಕಾವ್ಯ ಬರಹಕ್ಕೂ ಸುಗಮ"


ಪಿಳಿ ಪಿಳಿ ಕಣ್ಣು ಬಿಟ್ಟ ಮಗು
ಓದುತ್ತ ಕುಳಿತಂತೆ ಕನಸು ಬಿದ್ದಾಗ
ಒಮ್ಮೆಲೆ ಚಕಿತನಾದವನಂತೆ ಎದ್ದೆ,
ಅವ ಬುದ್ಧನ ಮೌನ ತಾಳಿ ಮಲಗಿದ್ದ...
ಖಾಲಿ ಉಳಿದ ಹಾಳೆಗಳು ಚೆಲ್ಲಿಕೊಂಡಿದ್ದವು
ಕೆಲವೊಂದಷ್ಟು ಅಡಿಗೆ ಸಿಲುಕಿ ಸುಕ್ಕಾಗಿ
ಅಕ್ಷರಗಳು ನಲುಗಿಹೋಗಿದ್ದವು
ಇತ್ತ ಕವಿತೆ ಅರಳುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು ಹಾಸಿಗೆಯ ತುಂಬ...


"ಕಿರುನಗೆಯು ಕೋಳದಲ್ಲಿಯ ಸಣ್ಣ ತರಂಗ
ಮನ ತಟ್ಟುವ ತನಕ ಹುಟ್ಟುತ್ತಲೇ ಬಂದು
ಮುಟ್ಟುತ್ತಲೇ ಮರೆಯಾಯಿತು ಶಬ್ಧ
ಸ್ವರದೊಂದಿಗೆ ಮೌನಕೋಶದ ಯುದ್ಧ"


ಹಿಡಿ ಸಡಿಲಿಸಿ ಹೊರಳುವ, ಮಂಚದಂಚಿನ ದಿಂಬು
ಕೊಂಚವಾದರೂ ಮುದ್ದಿಸದಿದ್ದರೆ ಹೇಗೆ?!
ಎಚ್ಚರ ಘಂಟೆ ಬಡಿದಂತೆ ಹಾಸಿಗೆಯೆಲ್ಲ ಸಾರಿಸಿ
ಸಿಕ್ಕವನನ್ನ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಎಳೆದು ನಿರಾಳನಾದೆ,
ಅಪ್ಪಳಿಸಬಹುದಾದ ಕವಿತೆ ಆಕಳಿಸುತ್ತಿದೆ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ,
ಬಿಗಿದಿಟ್ಟೆ ಎದೆಗಪ್ಪಿ, ಸ್ಪಂದಿಸಿದ ಬರಲೊಪ್ಪಿ


ಸಂಕಲನಗಳ ಹೊರೆಯ ಹೊತ್ತ ಕಣ್ಣುಗಳವು
ಇಳಿಸುವ ಶಕುತಿ ಬೆರಳುಗಳಿಗಿಲ್ಲ
ಗೋಜಲಿನ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ ಮೋಜಿನ ಪದ್ಯ
ಪಟ್ಟು ಬಿಡದ ಗೀಟಿಗೆಲ್ಲಿ ಬುದ್ಧಿ?


                                                 - ರತ್ನಸುತ